CENTRUM POMOCY FRANKOWICZOM
Świadczymy pomoc prawną w zakresie unieważniania kredytów we wszystkich walutach.
Zapewniamy kompleksową obsługę w unieważnianiu kredytów walutowych i złotówkowych.
Etapy postępowania dotyczącego stwierdzenia unieważnienia kredytu
Opisując proces prowadzący do stwierdzenia nieważności umowy kredytu możemy wyróżnić dwa etapy – przedsądowy i sądowy:
Etap przedsądowy obejmuje:
- analizę umowy kredytowej pod kątem istnienia klauzul niedozwolonych
- wystąpienie do banku o wydanie zaświadczenia dotyczącego wysokości wpłaconych rat od momentu otrzymania kredytu, wraz ze wszystkimi dodatkowymi kosztami
- złożenie reklamacji do banku
- przygotowanie pozwu
Etap sądowy obejmuje:
- złożenie pozwu
- reprezentowanie kredytobiorcy w postępowaniu sądowym
W przypadku złożenia apelacji przez jedną ze stron sprawa podlega rozpoznaniu przez Sąd odwoławczy. Po zakończeniu postępowaniu przed Sądem II instancji lub postępowania przed Sądem I instancji (w przypadku braku złożenia apelacji) orzeczenie Sądu staje się prawomocne.
Na czym polega i co oznacza stwierdzenie nieważności umowy kredytu hipotecznego
Istota postępowania o stwierdzenie nieważności kredytu sprowadza się do wykazania, iż w danej umowie występowały tzw. klauzule niedozwolone, czyli sprzeczne z przepisami prawa. W takiej sytuacji kredytobiorca może wystąpić przeciwko bankowi z określonymi roszczeniami Na etapie przedsądowym z takim żądaniem zwrócić się należy bezpośrednio do danej instytucji finansowej.
W przypadku nieuwzględnienia reklamacji kolejnym etapem jest rozpoczęcie postępowania sądowego. W takiej sytuacji Sąd zbada zapisy umów pod kątem ich niedozwolonego charakteru. Podkreślić również należy, że w większości przypadków kredytobiorca posiada status konsumenta, a to przekłada się na okoliczność, iż w relacji z instytucją finansową powinien być on stroną szczególnie chronioną.
Stwierdzenie nieważności umowy kredytu oznacza, że umowa od początku była wadliwa. W rezultacie bank jest obowiązany do zwrotu wszystkich otrzymanych środków (zgodnie z obowiązującą teorią dwóch kondykcji).
W przypadku stwierdzenia nieważności umowy kredytu rozliczenie między bankiem a konsumentem mogło nastąpić na podstawie teorii salda lub teorii dwóch kondycji.
Klauzule niedozwolone w kredytach frankowych
Banki w trakcie toczących się postępowań sądowych, odpierając powództwo podnoszą argument, że kredyty frankowe były dla kredytobiorców bardzo korzystne ze względu na niski kurs waluty obcej. Tym samym twierdzą, że nie mogą ponosić odpowiedzialności za tzw. ryzyko walutowe które przyjął na siebie konsument. Nie jest to jednak trafne założenie, gdyż niedozwolony charakter postanowień stosowanych przez bank wynika z mocy ustawy i nie ma nic wspólnego z ewentualnymi korzyściami, jakie ta umowa mogła przynieść w przypadku wystąpienia stabilności waluty, czy innych warunków rynkowych.
Co znaczy „klauzula abuzywna”?
To postanowienie umowy uznawane w świetle obowiązujących przepisów za niedozwolone, czyli sprzeczne z przepisami prawa. Warunkiem jest, aby umowa była zawarta z konsumentem. Konsumentem jest osoba fizyczna dokonująca z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.
Przykład:
Jan Kowalski zawarł z bankiem umowę kredytu hipotecznego na zakup nieruchomości na własne cele mieszkaniowe.
Aby uznać postanowienia umowy za niedozwolone muszą zostać spełnione łącznie następujące przesłanki:
– umowa nie była uzgadniana z konsumentem indywidualnie, co oznacza, że przedsiębiorca korzystał z wzorca umowy
– postanowienia umowy nie były sformułowane jednoznacznie
– postanowienia umowy kształtowały prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i naruszały jego interesy w sposób rażący
W przypadku kredytów frankowych banki korzystały z wzorców umowy, na które konsument nie miał jakiegokolwiek wpływu, a same postanowienia nie były sformułowane jednoznacznie. Z kolei zawarte w umowie klauzule waloryzacyjne posiadały mechanizm ustalania przez bank kursów waluty, pozostawiający bankowi nieograniczoną swobodę.
Przykład klauzuli niedozwolonej w umowie kredytu frankowego Jana Kowalskiego:
Jan Kowalski wziął kredyt denominowany w walucie franka szwajcarskiego w CHF na kwotę 132 000 CHF. Wypłata kredytu nastąpiła w złotówkach, bank wypłacając kredyt Janowi Kowalskiemu przeliczył go po kursie z dnia podpisania umowy. Każda rata kredytu była określona w CHF, ale spłata następowała w złotówkach po kursie z dnia spłaty.
W takim przypadku z pozoru wszystko może wydawać się jasne i przejrzyste, ale podpisując umowę Jan Kowalski nie wiedział za pomocą jakich mechanizmów bank będzie dokonywał przeliczenia kursu z CHF na złotówki. W efekcie bank przeliczał wg. własnych tabel kursów, czyli de facto po dowolnym kursie.
Kredyty zawierające klauzule WIBOR
Umowy kredytów hipotecznych zawieranych w walucie złotówkowej bardzo często zawierają klauzulę związaną ze stopą referencyjną WIBOR. W naszej ocenie w wielu przypadkach przedmiotowy zapis może być wadliwy. Przede wszystkim zwracamy uwagę na okoliczność, iż wysokość podanego wyżej czynnika w większości umów była ustalana wyłącznie przez konkretne instytucje finansowe tj. banki. Podobnie jak w przypadku zobowiązań powiązanych z walutą franka szwajcarskiego tutaj również kredytobiorcy nie byli informowani o stopniu ryzyka finansowego jakim będą obciążeni.
Dodatkowo uważamy, że zapisy zawarte w umowach związane z klauzulami dotyczącymi stopy referencyjnej WIBOR mogą naruszać granicę swobody umów jako sprzecznych z zasadami współżycia społecznego. Ochrona kredytobiorcy posiadającego status konsumenta mogła być łamana przez wiele instytucji finansowych.
Powyższe pozwala nam na występowanie do banków, a następnie do sądów z roszczeniami dotyczącymi usunięcia z umów klauzul związanych ze stopą referencyjną WIBOR. W niektórych przypadkach zasadne okazuje się złożenie roszczenia o stwierdzenie nieważności całej wadliwej umowy.
Bezpłatna analiza umowy
Zapraszamy do skorzystania z naszej bezpłatnej usługi analizy umowy kredytowej. Prosimy o przesłanie skanu umowy w celu uzyskania informacji w zakresie możliwości dochodzenia roszczeń wobec banku.